Alles terug
Een langnek-schuurmachine, een defect en een oplossing: de servicewerkplaats van Festool. Een iets ander praktijkverslag.
Wanneer de Systainer als bij toverslag opengaat, komt me fel licht tegemoet. Was dat het? Heeft mijn machine na bijna 10 jaar de geest gegeven? Een man met een donkerblauw T-shirt kijkt me met een kritische blik aan. Wat wil hij van mij? Normaal gesproken word ik gewoon uit de Systainer gehaald en in mekaar gezet, waarna ik meteen aan de slag ga. Wanden zijn mijn specialiteit. Ik schuur met precisie en toewijding. Oneffenheden zitten me niet in de weg. Ik zuig me met onderdruk vast en ruim ze met al mijn schuurkracht op. Ik probeer mijn gedachten te ordenen. Het enige wat ik me nog kan herinneren, is dat ik op de bouwplaats aan het werk was. Ik ben nu – dankzij de kracht van de met mij verbonden mobiele stofzuiger van Festool – met een gezonde 210 millibar aan het schuren over een lekker oneffen, ruw oppervlak. Dan dwalen m’n gedachten plotseling af. Ik ben een Planex en in 2009 in het Zuid-Duitse Neidlingen gemaakt. De Systainer klapt dicht. Ik word weggedragen.
Familiezaken
Enkele minuten later gaat het deksel van de Systainer opnieuw open. Nu kijkt een andere man met een blauw overhemd me aan en tilt me eruit. Dat moeten servicetechnici uit mijn familie zijn! Maar in plaats van me in te schakelen draai hij me behoedzaam naar links en rechts. Op zijn overhemd staat hetzelfde groene woord als op mijn behuizing: ‘Festool’. Niet ver van mij vandaag ligt een invalcirkelzaagmachine. Op het typeplaatje staat ‘Festool TSC 55 EBQ’. Blijkbaar een accu-invalcirkelzaag. Onder ons gezegd: ik wantrouw accumachines. Ze werken zonder kabel en stroom uit het stopcontact. Kan dat wel goed gaan? Aan de andere kant zijn ze vrij en niet-gebonden en met twee 18V-accupacks zitten ze vol energie. Voordat ik naar hun defect kan vragen, worden ze weggedragen. De man met het blauwe overhemd pakt me bij m’n lange nek. Hij praat mijn zijn collega, die op dat moment een Kapex KS 88 aan het demonteren is. Ik hoor slechts twee flarden van hun gesprek: “Eis” en “… eerst maar eens goed reinigen”.
“Wellness bij -78 graden”
Niet veel later wordt me duidelijk wat ‘ijs’ met ‘reinigen’ te maken heeft. Een pistoolvormig onderdeel mikt rechtstreeks op mijn nek. Het sist! Onder hoge druk komt er ijskoude lucht naar buiten geschoten. De gips- en stofresten vallen als schellen van de behuizing. Gruwelijk gewoon! De man met het pistool ziet dat blijkbaar heel anders. Hij lacht en heeft het met een collega slechts over “Wellness bij -78 graden” en “Er gaat niets boven droog ijs”. En inderdaad: enkele ogenblikken later heeft mijn buitenhuid een soepelheid die hij al lange tijd niet meer heeft gekend. Dan haalt hij de vinger van de trekker en stopt de ijsstorm. Weliswaar zitten er nog altijd gipsresten op mijn slanke lange nek, maar ik ben veel schoner dan daarvoor! Ik ontspan. Blijkbaar weten de mensen hier wat ze doen. De vraag is alleen: wat komt er nu?
Op zoek naar defecten
Een moment later lig ik op een rolwagen. Blijkbaar ben ik hier niet alleen voor een schoonmaakbeurt. Zo veel is zeker, helemaal vanaf het moment dat die accuschroevendraaier aan mijn schroeven draait. Het zoemt. Ik ken dat geluid: absoluut een accu-schroefboormachine van Festool, een CXS in stand 1 met circa 400 omwentelingen per minuut. Zo te zien is het nog een jonkie. De bezitter schijnt precies te weten wat hij wil. Schroef voor schroef wordt de buitenhuid van mijn handgreep losgedraaid. Het tocht in mijn afzuigkanaal, mijn aandrijvingsbehuizing wordt geopend…
Geen tandwiel, geen aandrijving
“Het is het tandwiel!”, zegt de man met een zelfverzekerde grijns. Ik had het kunnen weten! Ik was de laatste tijd zo futloos. Ondanks het gloednieuwe schuurpapier kon ik niet al mijn kracht op de wand kwijt. Nu begrijp ik waarom: het tandwiel is in de loop van de tijd versleten geraakt. Geen wonder, want ik was het hele jaar continu aan het werk en heb vele tientallen uren op wanden en plafonds doorgebracht. De man ziet er nu zeer tevreden uit. Hij haalt een nieuw tandwiel uit het rek achter me. Met een speciale machine monteert hij het en plaatst hij een nieuwe pakking. Het zoemt weer en niet veel later zitten alle schroeven weer op hun plek. Een heerlijk gevoel!
Planex onder stroom
Sinds enkele seconden hang ik aan een soort black box. Met een kabel tast de man mij af. Ik heb geen idee wat hij aan het doen is. Aha, hij vergelijkt de waarden op het display en plakt vervolgens een sticker op mijn hoofd: ‘VDE und DGUV geprüft’. Lekker, moet ik nu echt met deze sticker op mijn voorhoofd buiten rondlopen? Hij mompelt nog iets in de trant van: “… zou elk jaar moeten gebeuren.” Als hij zo doorgaat, schiet ik straks uit mijn slof! Zover komt het echter niet. Nu wordt er plotseling een vertrouwd rond onderdeel op mijn steunschijf geplaatst, en een mobiele stofzuiger wordt gestart. De onderdruk bouwt zich op. “Oké, 210 millibar, die doet het weer!”, zegt de man triomfantelijk. En hij pakt me bij m’n nek en legt met terug in de Systainer. Wanneer het deksel dichtklapt, is m’n ergernis verdwenen. Ik voel me weer zo sterk als op de eerste dag! Had de man uiteindelijk misschien toch gelijk? Was de marteling dan misschien toch enkel een wellnessbehandeling? Het maakt me eigenlijk ook helemaal niks meer uit. Ik verheug me nu al op de volgende schuurklus!
